W dobie ekologicznego szaleństwa, przykuwania się do drzew, krzaków i  pokrzyw, gdy arcymodne jest podejmowanie inicjatyw ochrony dżdżownic i szarańczy pstrej oraz w czasach gdy naturalne  siedliska człowiecze zaczynają być chronione przez człowieka przed człowiekiem pozwoliłem sobie na małą nowelkę o nieco przewrotnej treści.  

Postanowiłem podzielić się pewną historią. Gdy pierwszy raz wpadłem na ten tekst, a był to rok 1993, od razu pomyślałem że jest mocno prawdziwy. Potem moje własne dzieci tylko mnie w tym utwierdzały. Właśnie niedawno nadszedł taki moment, że regularnie zaczęły mnie ogrywać (w szachy i nie tylko!) więc znów przypomniało mi się to opowiadanie.